Bir blogcunun klasiğidir "Uzun süre yazamadığım için çok özür dilerim. İş, güç, meşgale, işte biraz da bahane yazamadık haftalardır. Ama artık döndüm aranıza..." vs.. ilerleyen cümleler. Evet ben de yazmadım haftalardır ama inadımdan yazamadım, iş güç dediğin nedir ki, bizim işimiz bu :) . Öyle inatlaştım ki kendimle 'laptop almadan blog yazmayacağım' diye, baktım ki aradan 2 kocaman ay geçmiş ve benim hala bilgisayarım yok. 2 aydır neler çekiyorum bir bilseniz. Kendi bilgisayarım olmadan tek satır kod yazamadan 2 programlama sınavına girdim. Assembly sınavına girmemle çıkmam bir oldu zaten :) Ayrıca 3 tane de C ödevi hazırladım arkadaşların bilgisayarlarında (hepsine tek tek teşekkürler) ki hiçbirini hatırlamak bile istemiyorum. Yani ödevlerden hiçbirini hatırlamak istemiyorum, hemen fesat düşünmeyin arkadaşlarımı seviyorum ben:) Neyse flash belleğimle oradan oraya sürüdüm ödev kodlarını hazırladık bir şekilde. Fakat şu an yaklaşık 7-8 bilgisayarda kalıntılarım var, üzgünüm.
Laptop alma noktasında yerimde saymıyorum aslında ama memleket meselesi haline geldiğinden midir bilinmez hiç bir zaman alamayacakmış gibi hissediyorum. Aslında siparişini falan verdim paranın da büyük bir kısmını yatırdım ama nedense dolandırılmış hissi hiç gitmiyor içimden :) Şakası bile kötü ama hayırlısı artık :S
Bu yazıyı yazarken, laptopunu kullandığım için arkadaşım Gökhan'a, iki çatal internetini benden esirgemediği için üst kat komşuma ve sesiyle ilham kaynağı olduğu için sevgili Cat Stevens'e sonsuz teşekkürler.
Görüşmek üzere...
